چتر

بعضی آدم ها رو باید زیر چترشون بود.  وقتی نزدیکشون باشی، از حمایتشون برخورداری و با هرچیزی که باعث آزارت باشه، چنان برخوردی میکنن که دیگه هرگز از اون بابت برات مشکلی پیش نیاد. بعضی ها رو بر عکس؛ وقتی نزدیکشون باشی، همیشه در معرض اتهامی و هر آدمی حتی اون سر دنیا و دشمن، بی تقصیره و همه اشتباهات متوجه توست!

البته شایدذبهتر بود مثلا به جای آدم ها می نوشتم مدیرها. بعضی مدیرها. فرقذهست بین مدیری که در هر حال تقصیر گردن نیروی خودشه‌ حتی اگررعین دستور مدیر مربوطه رو انجام داده باشه، با مدیری که تمام قد پشت نفرش می ایسته و به خاطرش فریاد می زنه. فرق هست بین مدیری که وقتی میگی فلان پیمانکار فلان ادعای نامربوط رو داشت، بهت میگه "باید گوشی رو‌می کردی توی حلقش" و وقتی خودش با همون آدم رو به رو میشه، اول از همه دست و روبوسی و خوش و بش داره، با مدیری که وقتی چند بار تماس پیمانکار  وسط جلسه  و اس ام اس شکایت که چرا جواب نمیدید رو می بینه، پا رو از جلسه بیرون نذاشته زنگ میزنه و دعوا راه میندازه که حق نداری بی موقع مزاحم همکاران بشی.

* البته منظور من فقط مدیران و مسایل کاری بود. اگر بخوام از آدمهای نزدیک بگم، باید فقطزیک کتاب در مورد پدر محترم بنویسم و اعتمادش به آدمی که اولین بار دیده، در مقابل  فرزندی که خودش بزرگ کرده ......

‌‌# خدایا شکرت که با تغییرات جدید، علیرغم افزایش حجم کار و درگیریهاش، حواشی و اعصاب خردی و نالایقی کم شده و در کل حال ما بهتر، هزچند که دلشوره موقتی بودن اوضاع همیشه هست.