حالا چرا؟!....

کاش آدم ها وسط فراموش کردنشان پیدا نشوند.

درست همان لحظه ای که با خودت و دلت کنار آمده ای همان لحظه ای که با هر منطق و استدلالی رفتنش را به خورد دل زبان نفهمت داده ای؛ 

یکهو می آیند و هرچه رشته کرده ای را پنبه می کنند!

اینبار بعد از آمدنشان هم که بروند دیگر نمی توانی با خودت کنار بیایی، حالا هی دنیا را بهم بریز ،زمین و زمان را مقصر بدان دیگر مثل بار اول نمی شود

تو با لبخندش جان تازه گرفتی و بعد از رفتنش باید جان بدهی...!

پس از همان اول درِ رفتن را باز بگذار اما درِ آمدنت را خوب و محکم ببند...!

#ناشناس

از ظهر که دیدم عکس تلگ.رام رو‌عوض کردی، تا الان بیشتر از پنجاه بار رفتم و‌نگاهش کردم. دلتنگی؟...... نه. نمیتونم اسمش رو‌دلتنگی بذارم. اما حس عجیبی بود. اولا دقیقا الان و با حال نه چندان خوبی که با این اخبار بد و وضعیت مبهم  بیماری و‌درمان بابا دارم، باز شدن سر این زخم، اصلا خوب نبود. بعد هم اون سوال بزرگ که آخه چرا الان؟! دقیقا چی شپه که الان تصمیم گرفتی از خودت توی دنیای مجازی رونمایی کنی و این قدر واقعی بشی؟ تمام مدتی که باهم حرف می زدیم، در حال خواهش بودم که عکس خودت رو بذار که موقع حرف زدن، حست کنم. می گفتم میخوام بدونم همین جا رو به روی من هستی که داریم حرف می زنیم، نه پشت این قاب مجازی. می گفتم حضورت رو توی زندگیم پر رنگ کن، اما به کلی دلیل الکی، مثل شناخته نشدن و مسایل کاری و‌..... خواهشم پذیرفته نشد. اما الان که داره آخرین بازمانده های حضورت توی احساسم محو میشه، باید با یک عکسی این همه نزدیک، این قدر واقعی بشی برام؟ بعد از دقیقا چهار ماه از آخرین کلام؟......

نمیدونم چی بگم. نمیتونم هم خودم رو از کنجکاوی هر چند دقیقه یک بار دیدن عکست، به دور نگه دارم، هرچند مطمینم که خود عکس مال یکی دو سال اخیر نیست.....

پ.ن. این بار هجوم تنهایی سخت تر بود و تاب مقاومت کمتر. شاید برای دونین بار در تمام این سالها، قانون شخصیم رو شکستم. بابتش خودم رو سرزنش یا جریمه نمی کنم، اما واقعا مستاصل موندم که چطوری حلش کنم، اونم توی این روزهای پر از فشار ......

پروردگار مهربانم، تنهام نذار. اول سلامتی عزیزانم، بعد هم سلامت جان و‌جسمم رو ازت میخوام. بیشتر از همیشه.