گل آبی خانم جانم؛ دوست دارم.....

میگه چشمها رو ببندید و به هیچ چیزی فکر نکنید. فقط خودتون باشید و خدا. در آرامش، اسم خودتون رو صدا بزنید و بگید که دوست دارم.....و اینجاست که در نهایت ناباوری، اشکم سرازیر میشه و به حای ابراز علاقه به خودم، تبدیل میشه به هق هق ..

بی ربط نوشت: چرا من باید همیشه سعی کنم خوب باشم؟ چرا این همه از اعتراض کردن به چیزی که اشتباهه و باعث فشار اومدن به خودم میشه پرهیز می کنم که همونطور خوب و بی نقص شناخته بشم، در حالی که این خود خود نقصه؟ چرا این همه اذیت بشم، که خدای نکرده کسی فکر نکنه خوب نیستم؟ اصلا چه اهمیتی داره که خوب باشم یا بد؟.....