ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال...

آدم وقتی کسی رو دوست داره، پا به پای نگرانی هاش میاد و کمک میکنه تا بر طرف بشن. صبر می کنه تا روزهای خوش با هم بودن از راه برسن؛ نه این که بگه طاقت زمان طولانی رو نداره و نمیتونه ادامه بده. برای جلب رضایت و داشتن محبوبش، تلاش می کنه؛ نه این که خودش رو بکشه کنار و بگه من فکرهام رو کردم؛  خودت تنهایی فکر کن و هر وقت تصمیم گرفتی، بیا جلو،زیاد هم طولش نده چون من به اندازه کافی صبر کردم.

وقتی کسی اییییین همه سال تنها بوده، نمیتونه بگه دیگه طاقت تنهایی ندارم و نمیتونم تا زمان آماده شدن تو،  منتظر بمونم؛ مگر این که هدفش فقط تاهل باشه، نه بودن در کنار کسی که براش خاصصص هست.....