در حوالی این سن و سال ها

سن آدم که بالاتر میره، کم کم وقتش میشه که چکاب های مختلف رو انجام بده و مرتب مراقب تغذیه و وزن و دردهای مشکوش باشه. هر از گاهی  برای دوستان هم سنش پیش میاد که جراحی سنگین انجام بدن، مشغول مبارزه با سرطان باشن و یا فرزندانشون رو بفرستند دانشگاه. دیگه کم کم به اون سالها می رسه که با شنیدن خبر رفتن یکی از معلم های مدرسه یا اساتید دانشگاهش، چشمهاش خیس بشن و با آه عمیق، خدا بیامرز بگه ؛ روح همه اسیران در خاک، شاد....