نقطه، پایان. آیا؟....

ادامه این وضعیت و صبر و انتظار ؛ جز فشار روانی و اعصاب خردی و بلاتکلیفی، نتیجه ای نداره و هر روز هم شرایط رو برام سخت تر می کنه. چطور تونستم این همه بی توجهی و دیده نشدن و حتی خودخواهی رو طاقت بیارم؟ آیا وقتش نرسیده که یک تصمیم جدی بگیرم و به این اوضاع بی ربط  خاتمه بدم؟.....

فردا هر طور شده باید برم کوه. باید یک کم ذهنم باز بشه و بدون دخالت دلم، یک کم جدی با عقلم خلوت کنم و فکرم رو متمرکز کنم.......